De eerste dag
Door: moi!
Blijf op de hoogte en volg Ruben
04 Februari 2013 | Tanzania, Dar es Salaam
Na gisteravond aangekomen te zijn bij de Casa, was het eigenlijk al snel slapen en afwachten wat de morgen zou brengen.
Er zijn eigenlijk twee dingen die je meteen overvallen; de hitte, maar ook het geluid. Er is geen rust te bekennen; als er geen verkeer is dan willen de honden in je buurt je maar al te graag uit je slaap houden. Plus het feit dat ik de ventilator niet meer aankreeg brengt mij tot de conclusie dat ik de eerst nacht niet heel soepel ben doorgekomen.
De volgende dag werd ik wakker en stond de zon alweer vol te branden. In de veronderstelling dat ik de hele ochtend had doorgeslapen kwam ik tot een goede verassing te staan toen de klok acht uur aangaf. (Er zit een goede knop op de zon hier; aan of uit)
Ik werd meteen bekend gemaakt met het lokale eten en werd met Mikite, de wiskunde/natuurkunde leraar, erop uit gestuurd om een telefoon te kopen en alvast naar vervoer te kijken voor de komende tijd.
Na te zijn gewend aan de "driving skills" van de Tanzianen (zijn er niet), kwamen we aan in het centrum en hebben snel een SIM-card gekocht voor de mobiele telefoon. Daarna reden we snel door en hebben gekeken of ik ergens goed/goedkoop vervoer kan aanschaffen.
De tijd vloog voorbij en heb daarna geluncht en toen werd me ook medegedeeld dat ik morgen met de kinderen zal mee-eten, dus het wordt een spoed-cursus Swahili vanavond!
Ook komt Njabi, een medewerker van het National Institute of Transport, om te kijken of ik daar wellicht een bijdrage kan leveren; dus hierover horen jullie snel meer.
Kortom! Ik wordt meteen door vader Gerard in het diepe gegooid en hij zorgt ervoor dat ik niks mis van de dagelijkse bezigheden en dingen. Alhoewel het toch wel raar voelt om als een alien te worden aangekeken wanneer je door de wijk loopt, weet ik zeker (na een spoedcursus Swahili) dat ik een super tijd ga hebben!
Er zijn eigenlijk twee dingen die je meteen overvallen; de hitte, maar ook het geluid. Er is geen rust te bekennen; als er geen verkeer is dan willen de honden in je buurt je maar al te graag uit je slaap houden. Plus het feit dat ik de ventilator niet meer aankreeg brengt mij tot de conclusie dat ik de eerst nacht niet heel soepel ben doorgekomen.
De volgende dag werd ik wakker en stond de zon alweer vol te branden. In de veronderstelling dat ik de hele ochtend had doorgeslapen kwam ik tot een goede verassing te staan toen de klok acht uur aangaf. (Er zit een goede knop op de zon hier; aan of uit)
Ik werd meteen bekend gemaakt met het lokale eten en werd met Mikite, de wiskunde/natuurkunde leraar, erop uit gestuurd om een telefoon te kopen en alvast naar vervoer te kijken voor de komende tijd.
Na te zijn gewend aan de "driving skills" van de Tanzianen (zijn er niet), kwamen we aan in het centrum en hebben snel een SIM-card gekocht voor de mobiele telefoon. Daarna reden we snel door en hebben gekeken of ik ergens goed/goedkoop vervoer kan aanschaffen.
De tijd vloog voorbij en heb daarna geluncht en toen werd me ook medegedeeld dat ik morgen met de kinderen zal mee-eten, dus het wordt een spoed-cursus Swahili vanavond!
Ook komt Njabi, een medewerker van het National Institute of Transport, om te kijken of ik daar wellicht een bijdrage kan leveren; dus hierover horen jullie snel meer.
Kortom! Ik wordt meteen door vader Gerard in het diepe gegooid en hij zorgt ervoor dat ik niks mis van de dagelijkse bezigheden en dingen. Alhoewel het toch wel raar voelt om als een alien te worden aangekeken wanneer je door de wijk loopt, weet ik zeker (na een spoedcursus Swahili) dat ik een super tijd ga hebben!
-
17 Februari 2013 - 16:27
Astrid Derksen:
Hoi Ruben, leuk om te lezen dat zelfs de eerste dagen 'goed' zijn bevallen!!! Klinkt heel spannend en vooral heel anders dan het gewone leven in nl. Je moeder heeft ons ook al bijgepraat aan het eten vandaag. Renaat en oma zijn hier vandaag om een goed glas te nemen op mijn verjaardag - je vader zit nog met paar randverschijnselen van griep (hij mist lekkere saltimbOcca en eigengemaakte pecanpie van max en merengue van Laura (hu- sorry, jij dus ook ...) we gaan je verslagen volgen! Dikke kussen van je lieftallige nichtjes, Hans en oma. Graag ook doorgeven aan oom Gerard ;-) xxxx astrid -
22 Februari 2013 - 17:57
Laura (je Nichtje):
Hey Ruben
Echt super leuk dat je met deze site ons op de hoogte kan houden!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
